60’lı yılların sonlarında Yenimahalle tecrübesiz bir metropolün köşesinde, kendi düşünde yaşıyordu henüz. Uykuluydu, sevinçliydi, umutluydu, ama aynı zamanda yağmurla birlikte Ragıp Tüzün Caddesi’nın ıslak asfaltına...

Annemin “Bu ne uykusu böyle?” diyen sesini duydukça başımı yastığa daha çok gömüyor ve doluyla başlayıp, yağmurla devam eden bir güne hiç uyanmak istemiyordum. Mutsuzluğum...

Neresinden baksam garip bir yazdı. Önce, Günseli bir mağazada tezgâhtar olarak işe girmiş, annesi “Çalışsın da hayatı öğrensin,” demişti. Benim annem ise hayatla ilgilenmiyordu, Günseli...